Rozdział 1

Mamy pierwszy rozdział...

Co o nim myślicie?

Następny będzie mniej więcej za tydzień. Tym razem postaram się was nie zawieść. :) 

Enjoy!

Iwona :*

Ps. Przepraszam za długość, ale starałam się nadrobić jakością. :)

Louis wyszedł spod prysznica. Owinął biodra białym ręcznikiem i stanął przed lustrem. Spoglądał na niego młody, dobrze zbudowany mężczyzna. Lekki zarost ozdabiał policzki. Jednak długa bezsenność odznaczyła się na jego twarzy. Sine, opuchnięte worki otaczały oczy. Właśnie, oczy. Niegdyś o kolorze głębokiego błękitu, zawsze kryjące wesołe iskierki. Teraz były niemalże szare, ziejące pustką. Biała jak papier cera dopełniała jego wyglądu. Chciał przekonać samego siebie, że wszystko jest z nim w porządku. Spróbował się uśmiechnąć. Twarz mężczyzny w lustrze wykrzywiła się w okropnym grymasie. Westchnął z żalem  Nie miał pojęcia co się z nim dzieje, ale był pewny, że musi coś z tym zrobić.

Po założeniu czerwonych spodni i standardowej koszulki, z logiem Milk Shake City, poszedł do kuchni, aby zrobić sobie śniadanie. Zamyślony zalał kukurydziane płatki zimnym mlekiem. Usiadł przy małym, drewnianym stoliku. Ze zmęczenia opuścił głowę. Wzdrygnął się gdy poczuł czyjąś rozedrganą dłoń na swoim ramieniu. Spojrzał w tamtą stronę. Wypełniło go uczucie ulgi kiedy zobaczył staruszkę, uśmiechającą się pocieszająco. Chwiejnym krokiem przysiadła się naprzeciwko Louisa. Zmysły chłopaka powoli uspokajały się. Ona zawszę tak na niego działała. Była z nim od najmłodszych lat. Pocieszała go swoją obecnością, pomagała w potrzebie. Kiedy skończył posiłek, pokiwała z zadowoleniem głową i rozwiała się jak poranna mgiełka. Wywrócił oczami; jak zwykłe musiała go we wszystkim pilnować.

Louis mieszkał sam. Był typem samotnika, co nie znaczy, że nie lubił innych ludzi. Po prostu wolał posiedzieć sam, w spokoju, zamykając się w swoim własnym świecie. Jednak jego nieodłączną towarzyszką była ta właśnie kobieta. Stała przy nim i broniła przed całym złem tego świata. Najpierw za życia, teraz z zaświatów.

Podczas swojego pogrzebu widziała cierpienie Louisa. Nie mogła go tak zostawić. Postanowiła, mimo wszystko, zostać i zaopiekować się wnukiem. Wtedy jeszcze nie wiedziała o jego niezwykłym talencie. Ku jej zaskoczeniu, mały chłopiec widział każdy jej ruch kiedy była przy nim, opowiadał o przeżyciach w szkole, przyjmował jej nieme rady oraz pocieszenie. Była jego najlepszą przyjaciółką oraz opiekunką w jednym.

Jako zbłąkana dusza, kobieta nie miała możliwości komunikowania się z żywymi. Dla większości z nich była niezauważalna. Jednak niewielka część ludzi posiadała tak zwany szósty zmysł. Dzięki niemu widzieli duchy i byli w stanie komunikować się z nimi. Ten dar posiadał również Louis. Odkrył go dzięki śmierci swojej babci. Staruszka pomogła mu się z nim oswoić. Nauczyła go pomagać zmarłym. Te wydarzenia sprawiły, że zamknął się w sobie.

***

Spojrzał na zegarek. Godzina na wyświetlaczu upewniła go w tym, że czas wychodzić. Narzucił na plecy szarą bluzę, zamknął drzwi i wyszedł z mieszkania. Szybko zszedł, po schodach, dwa piętra w dół. Pchnął ciężkie, metalowe drzwi. Uderzył go silny powiew świeżego, wilgotnego powietrza. Gdy zauważył spadające krople, mruknął coś niezrozumiałego. Nie miał ochoty wracać się po parasol. Naciągnął kaptur na głowę. Jednym ruchem włożył do uszu słuchawki, z których sączyła się głośna muzyka. Chłopak uwielbiał tę chwilę gdy mocne basy zagłuszały jego zmysły.

Po 10 minutach ciągłego biegu stanął w wejściu restauracji. Nie tracąc ani chwili, udał się w stronę zaplecza dla pracowników. Niedbale rzucił okrycie na stojący w rogu wieszak.

-Cześć, Nialler.- burknął do odwróconego tyłem kolegi.

-Hej!- odparł wesoło blondyn.

Louis opasał się białym fartuchem, wziął do ręki notes i łapiąc po drodze długopis, poszedł do sali. Jednak nie dane było mu dostać się na miejsce. W drzwiach wpadł na swojego szefa, Liama. Chłopak zmierzył go swoimi brązowymi oczami. Na jego twarzy pojawiła się troska.

-Louis…- zaczął niepewnie- spałeś dzisiaj?

Brunet nie był przygotowany na to pytanie. Z zaskoczeniem pokręcił przecząco głową.

-W takim razie idź, wyśpij się. Nie wyglądasz najlepiej.- stwierdził popychając go lekko, w kierunku zaplecza.

Louis nie miał siły się sprzeciwiać. Odpowiadała mu ta propozycja, w głębi serca wolał odpoczywać w domu. Założył bluzę i pobiegł, w deszcz, do mieszkania.

Odetchnął głęboko przekręcając klucz. W przemokniętym ubraniu położył się na łóżko. Pomimo senności postanowił nie zasypiać. Nie chciał, po raz kolejny, widzieć śmierci chłopca i smutku, patrzącego na to, jego brata. Myślał o znaczeniu tego snu. Dlaczego bez przerwy się powtarza? Usiłował powstrzymać zamykające się powieki. Jego wysiłki spełzły na niczym. Zasnął.